زیبایی ظاهری یک امر نسبی است و هرکسی تعریف خاص خود را از آن دارد. زیبایی باید به

اندازه‌ایباشد که طرفین همدیگر را بپسندند و جذابیت کافی برای همدیگر داشته باشند و

متناسب با ویژگی‌های خود، دیگری را انتخاب کنند. در کل همسران باید از نظر ظاهری کفو و

همتاي همدیگر باشند. و این را نباید فراموش کرد که زیبایی امری فطری است و همه افراد آن را

دوست دارند. ولی اینکه ملاکمان در امر ازدواج فقط زیبایی باشد درست نیست. بحث تناسب

ظاهری و اهمیت دادن به ظاهر یکی از ملاک‌های مهم در سلامت رابطه زوجین هست ولی به

لحاظ درجه‌ی اهمیت بعد از ملاک‌هایی مثل اعتقادی خانوادگی و فرهنگی قرار می‌گیرد. توجه

افراطی به این موضوع یکی از آسیب‌های ازدواج است. چرا که زیبایی چهره بعد از گذشت زمان

عادی و عادی‌تر می‌شود و آنچه رنگ می‌گیرد و برجسته می‌شود خلقیات و خصلت‌های اخلاقی

طرفین است اما اگر هنگام ازدواج نخواهیم به زیبایی اهمیت بدهیم، این هم خود آسیب‌زننده

است. چون در تعاملات اولیه ظاهر اهمیت زیادی دارد. لازم است دختر و پسر، هم را بپسندند و

برای یکدیگر خواستنی باشند. عدم وجود این حالت می‌تواند باعث سردی و کناره‌گیری عاطفی

زوجین از هم شود. از دیگر معاضلاتی که می‌تواند در ملاک زیبایی آسیب‌زننده باشد، این است که

فرد نسبت به شکل ظاهری خود احساس رضایت نکند.