از “همه “دست کشیدم که تو باشی “همه ام"… با تو بودن ز “همه” دست کشیدن دارد… اربعین یعنی روز مراجعت کاروان عشق از شام به مدینه و روزی که جابر بن عبدالله بن‌حرام انصاری‌، صحابی رسول خدا (ص‌)، از مدینه به کربلا رسید تا به زیارت‌ قبر امام حسین (ع‌) بشتابد و او نخستین کسی است از مردمان که قبر آن‌حضرت را زیارت کرد.مشهور است که زین العابدین(ع) سر مطهر پدر را در آن روز به بدن شریفش ملحق نمود. نخستین سوگواران حسین (ع) در اربعین سالار شهیدان، به یادش گریستند. آنان در این میعادگاه به تاْمل در افق رسالت، و حقیقتی که از جوشش خون حسین (ع) باز تافته بود پرداختند. از آن پس، عاشقان و پیروان آن امام، در سحاب اسرار اربعین به ذکر پرداختند و اشک ارادت خویش را به مظلومیت حسین (ع) و یارانش پیوند زدند. این راه، راه تداوم عشق است و بی گمان هیچگاه بی رهرو نخواهد ماند. سید بن طاووس در«لهوف» اربعین را روز بازگشت اسرا از شام به کربلا ذکر کرده است. ایشان می نویسد: وقتی اسرای کربلا از شام به طرف عراق برگشتند، به راهنمای کاروان گفتند: ما را به کربلا ببر. بنابراین آن‌ها به محل شهادت امام حسین علیه السلام آمدند. سپس در آنجا به اقامه عزا و گریه و زاری پرداختند.. در کتاب «بشاره المصطفی » آمده است: عطیه عوفی میگوید: به همراه جابر بن عبد الله انصاری به منظور زیارت قبر امام حسین علیه السلام وارد کربلا شدیم. جابر نزدیک شریعه فرات رفت.غسل کرد و لباس‌های نیکو پوشید… سپس به طرف قبر مطهر، حرکت کردیم. جابر هیچ قدمی را برنمی‌داشت، الا اینکه ذکر خدا می‌گفت، تا به نزدیک قبر رسیدیم. سپس به من گفت: مرا به قبر برسان. من دست او را روی قبر گذاشتم. جابر روی قبر افتاد و غش کرد. من مقداری آب روی صورتش پاشیدم. وقتی به هوش امد، سه بار گفت: یا حسین. سپس گفت: ای حسین چرا جواب مرا نمی‌دهی؟ بعد به خودش گفت: چگونه می‌توانی جواب دهی در حالی که رگ‌های گلوی تو را بریده‌اند و بین سر و بدنت جدایی افتاده است. شهادت می دهم که تو فرزند خاتم النبیین و سید المومنین…و پنجمین فرد از اصحاب کساء هستی…درود و سلام و رضوان الهی بر تو باد. سپس به اطراف قبر امام حسین علیه السلام حرکت کرد و گفت: “السلام علیکم ایتها الارواح التی حلت بفناء الحسین… اشهد انکم اقمتم الصلاة و اتیتم الزکاة و امرتم بالمعروف و نهیتم عن المنکر” و بدین سان بود که اولین راهپیمایی اربعین به انجام رسید. از هنگامی که نخستین زائر مضجع منور اباعبدالله الحسین(ع)، جابر بن عبدالله انصاری در روز اربعین از مدینه به سمت کربلا رهسپار شد تا کنون 1373 سال می‌گذرد. زیارت اربعین، آنچنان اهمیتی دارد که از جمله نشانه های مومن، زیارت اربعین برشمرده شده است. طبق آیه “أَذِلَةٍ عَلَى المُؤمِنینَ أَعِزَةٍ عَلَى الکافِرینَ” اگر مومنین بخواهند تمدن جهانی خودشان را ایجاد کنند در قدم اول باید ذلیل یکدیگر و محب یکدیگر باشند(سوره مائده آیه 54) و اربعین بهترین فرصتن برای تمرین کردن این محبت بین یکدیگر و برداشتن مرزهای اعتباری است.این محبت و ذلت بین مومنین یک روی دیگر سکه هم دارد و آن هم ابهتی است که از شیعه در دل کفار ایجاد میشود. زائری که توفیق دارد با پای پیاده به زیارت امام حسین(ع) مشرف شود، از جریان روزمره زندگی مادی دور می شود تا از فیض روحانی زیارت بهترین توشه را برچیند. او می خواهد بیعت دوباره کند و به بهترین صورت وجود یاری و وفاداری خویش را نشان دهد. پیاده روی یک نوع ادای احترام، خاکساری، خضوع و خشوع است. زیارت، زبان محبت است و تلاشی برای محبوب طلبی .زائر می کوشد با سرمایه محبت، محبوب خوبان گردد و در زیارت از سکوی «محبه لصفوه اولیائک» به قله «محبوبه فی ارضک و سمائک» بنشیند .زیارت آیینه ای از عشق است و می تواند نشانی از احساس و شوق درونى انسان و علامتى از تعلّق خاطر او باشد.