1. اگر شوهر در زندگي يادآور خدا شد او را همراهي و اگر خدا را فراموش كرد، يادآور او شود.

2. در حفظ دين و تقوا و انجام وظايف الهي و اجتماعي، شوهرش را ياري كند.

3.كم خرج باشد و مهرش سنگين نباشد.

4. خوش زبان و مهربان باشد.

5. خانه را محل استراحت شوهر قرار دهد و هنگام بروز مشكلات و ناراحتيها دلداريش دهد.

6. از زحمات شوهر و چيزهايي كه به منزل مي آورد تشكر و قدرداني نمايد.

7. از شوهر چيزي را مطالبه نكند كه قدرت تهيه آن را ندارد.

8. در منزل و براي شوهرش آرايش كند و بهترين لباسها را بپوشد و برايش دلبري كند.

9. هنگام خروج از منزل سنگين و با وقار و بدون آرايش خارج شود و با مردان بيگانه گرم نگيرد و شوخي نكند.

10. در حضور شوهر از مردهاي ديگر تعريف و تمجيد نكند.

11. اگر مرتكب اشتباهي شد فوراً از شوهر عذر خواهي كند.

12. اسباب خوشنودي شوهر را فراهم كند و موجب خشم و عصبانيت شوهر نشود و اگر عصباني شد رضايت او را جلب كند.

13. اگر شوهر درخواستی داشت، اجابت كند و اگر قسم خورد، باور كند و تكليف خود را انجام دهد.

14. چنانچه از شوهر كار ناروايي سرزد، عفو و اغماض نمايد.

15. خانه را لطيف، پاكيزه و زيبا و مرتب نگه دارد و در غذا پختن خوش سليقه و كاردان باشد. به سليقه شوهرش توجه كند.

16. در تغذيه، بهداشت و سلامت جسم و روح بچه ها كوشا باشد و در معالجه، درمان و پرستاري از آنها جديت نمايد.

17. امانتدار، راز نگه دار و راستگو باشد.[1]

نکته: برای شوهر دانش لازم است و برای زن نجابت.