برخي از كارشناسان معتقدند نماز خواندن تنها غذاي روح انسان نيست , بلكه جسم انسانها

را نيز تقويت مي كند و آنها را در مبارزه با مشكلات روزمره ياري مي دهد . وقتي چشمها در

حالت نماز ثابت مي ماند جريان فكر هم خود به خود آرام شده و در نتيجه تمركز فكر افزايش

مي يابد. ثابت ماندن چشم باعث بهبود ضعف و نواقصي مانند نزديك بيني مي شود و به لحاظ

رواني اين حالت باعث افزايش مقاومتعصبي فرد شده و بي خوابي و افكار ناآرام را از انسان دور

مي كند. ايستادن در حالت نماز باعث تقويت حالت تعادلي بدن شده و قسمت مركزي مخچه

كه محل كنترل اعمال و حركات ارادي است را تقويت مي كند و اين عمل باعث مي شود فرد با

صرف كمترين نيرو و انرژي به انجام صحيح حركات بعدي بپردازد. نماز قسمت فوقاني بدن را

پرورش داده و ستون مهره ها را تقويت كرده و آن را در حالت مستقيم نگاه مي دارد. تقويت

احشاء و ماهيچه هاي شكم , حفظ سلامت دستگاه گوارش و رفع يبوست مزمن سوء هاضمه

و بي اشتهايي از ديگر خواص نماز خواندن و ركوع در نماز است. كارشناسان مي گويند در

حالت ركوع ماهيچه هاي اطراف ستون مهره ها منبسط مي شود كه در متعادل و آرام كردن

سمپاتيك موثر است. مدت زمان خواندن ذكر ركوع نيزباعث تقويت عضلات صورت و گردن ساق

پا و رانها مي شودو به اين ترتيب به جريان خون در قسمتهاي مختلف بدن سرعت مي بخشد.

تنظيم متابوليسم بدن فراهم نمودن زمينه از بين رفتن اكثر بيماري ها از بدن , كمك به افزايش

حالت استواري و استحكام مغز و بهبود ناراحتي هاي تناسلي و نارسايي هاي تخمدان از ديگر

خواص ركوع در نماز است. سجده نيز ستون مهره هاي بدن را تقويت كرده و دردهاي سياتيك را

آرام مي كند. سجده علاوه بر از بين بردن يبوست و سوء هاضمه ,پرده ديافراگم را تقويت كرده

و به دفع مواد زايد بدن به دليل فشرده شدن منطقه شكمي كمك مي كند. سجده همچنين

باعث افزايش جريان خون در سر شده كه اين امر با تغذيه اين غدد باعث حفظ شادابي ,

زيبايي و طراوت پوست مي شود. حالات سجده به واسطه بازشدن مهره ها از يكديگر باعث

كشيده شدن اعصابي كهقسمتهاي مختلف بدن را به مغز وصل مي كند,شده و اين اعصاب را

در يك حالت تعادلي قرار مي دهد كه اين امر براي سلامت انسان بسيار حائز اهميت است

سجده باعث آسودگي و آرامش در فرد شده و عصبانيت را تسكين مي دهد. استحكام

بخشيدن و تقويت عضلاتپاها و ران ها , كمك به نفخ معده و روده , بهبود فتق , از خواص

نشستن بعد نماز است. روشن است كه نماز فلسفه خاص خود را دارد كه معراج مومن و مايه

ي قرب به حق است و آن را بايد فقط براي خداوند تعالي خواند و نه به انگزه فوايد و آثاري از

اين دست, ولي آگاهي ازاين دست نظرات علمي نيز مي تواند براي برخي مفيد باشد.

عوامل عفوني مختلف اعم از باكتري ها، ويروس ها و انگل ها، مي توانند باعث درگيري

دستگاه گوارش انسان و مشكلات متعدد ناشي از آن شوند. اين مشكلات مي توانند از يك

خارش ساده شبانه بر اثر ابتلا به نوعي انگل، تا اسهال هاي وحشتناك تظاهر كنند. اما يكي از

برجسته ترين مواردي كه در آن شعار معروف علم طب: ” پيشگيري هميشه مؤثرتر از درمان

است ” صدق مي كند، همين مورد عفونت هاي گوارشي است.

دانش پزشكي، امروزه عامل انتقال بسياري از عوامل عفوني را اصطلاحاً Fecal Oral (مدفوعي

ـ دهاني) شناسايي كرده است كه يك گروه عمده از اين عوامل عفوني داراي اين ويژگي

هستند كه پس از اجابت مزاج بر روي دست باقي مي مانند و بعداً در موقع غذا خوردن و از

طريق دهان وارد بدن مي شوند و ايجاد بيماري مي نمايند .

از اين جهت امروزه در همه ممالك پيشرفته اولين اصل بهداشتي كه براي مقابله با عفونت هاي

گوارشي به همگان (به خصوص كودكان) آموزش داده مي شود، شستشوي دست ها قبل از

غذا خوردن و پس از اجابت مزاج است و به اين ترتيب تأثير نظافت دست ها در پيشگيري از

گروه زيادي از بيمار هاي عفوني، باور نكردني است.

فرمان وضو كه در آيه شريفه ۶ از سوره مباركه مائده در قرآن مجيد-، صادر شده است، به

سادگي و صراحت امر به شستشوي دستان (تا آرنج) مي كند و ۱۴ قرن پيش با بيان دستوري

پيرامون نماز ، پيام آور نكته اي مي شود كه علم بشري در آستانه قرن ۲۱ به اهميت بيش از

پيش آن، دست يافته است.

مقارنت اوقات نماز با سه وعده معمول غذايي (صبحانه و نهار و شام) يا حتي وعده هاي غذا

هنگام روزه داري (سحر و افطار) سبب مي شود كه شخص نماز گزار، موقع انجام وضو (كه

معمولا متعاقب اجابت مزاج نيز هست) خود به خود به شستشوي دست ها بپردازد و هر گونه

عامل بيماري زاي عفوني را از دست هاي خويش بزدايد و در نتيجه موقع صرف غذا، هيچ عامل

عفوني ناشي از دست هاي آلوده موفق به ايجاد بيماري در بدن او نشود.