تمام توانايي هاي رواني ژنتيکي هستند. ما همه توانايي هاي جسماني و رواني مان را از

طريق ژن هاي مختلف از نياکانمان به ارث مي بريم. در

خانواده اي همه اعضا خوبند، مهره ها همه سر جاي خود قرار گرفته اند، و همه چيز حساب

شده و نظم يافته است. انتظار ما اين است که در چنين خانواده اي همه داراي اعتماد به نفس

خوبي باشند. ژن ها هم، در همه مشترک است. اما گاهي اين طور نيست و کودکي بلاگردان

مي شود، به اين معنا که به دليل رويدادهاي ناگوار و ناکامي هاي خانواده سرزنش مي شود.

مي گوييم او که به دنيا آمد، پدر مرد. ما ورشکست شديم. سقف خانه ريخت. هر اتفاق بدي

مي افتد، از وجود نحس او مي دانند. در حالي که اين حوادث هيچ ربطي به وجود اين کودک

ندارد. نسبت به او کم مهري و کم توجهي مي شود. طبيعي است چنين کودکي با چنين

برخوردهاي ناسالم، اعتماد به نفس پاييني داشته باشد. ما پيوسته براي او پيام منفي

فرستاده ايم. او را در هيچ زمينه اي تشويق نکرده ايم.

گاهي هم ممکن است همه چيز در خانه سر جاي خود باشد و کسي هم بلاگردان نشده

باشد، ولي با اين حال فرزندان اعتماد به نفس متعادل ندارند، ممکن است عدم اعتماد به

نفس فرزندان به اين دليل

باشد که تشويق از قلم افتاده است. همه اش دنبال اين بوده ايم که سفره رنگيني داشته

باشيم، چه اتومبيلي بخريم و … ولي يادمان رفته که اعضاي خانه را تشويق کنيم، آنان را در

آغوش بگيريم و ببوسيم. برخي خانواده ها شب عيد هم يکديگر را نمي بوسند، ولي براي

پسرشان ماشين آخرين مدل مي خرند. ماشين آخرين مدل فايده ندارد. دوستي و محبت

است که اعتماد به نفس فرزندان را بالا مي برد. اين مسائل در بعضي از خانواده هاي مرفه

روي مي دهد، در خانواده هاي فرودست چنين نيست.

در خانواده اي که هيچ کمبودي وجود ندارد، پس حتماً نقش ژن در کاهش اعتماد به نفس

فرزندان اثرگذار بوده است.