روایت شده خداوند شادمان تر است به توبه ی بنده ی مومنش از

مردی که در بیابان به همراه قافله ای است و هنگام حرکت قافله

شتر او گم می شود.سپس در تاریکی شب در بیابان دنبال شتر

خود می گردد. کاروان حرکت می کند، آن مرد به همراه خود

خوراک و آبی ندارد ،آن قدر در پی شتر می گردد تا مأیوس می

شود و با یک دنیا ناامیدی به جای اول(فرودگاه قافله) بر می گردد.

در آن تاریکی سر به زانو می گذارد ،تنها است ، وسیله ی دفاع

ندارد ، هر لحظه منتظر است حیوانات درنده به او حمله کرده ، پاره

پاره اش کنند. در چنین موقعیت حساسی اگر شخصی پیدا شود

شترش را به او بدهد و سوارش کند و بگوید حرکت کن تا تو را به

کاروان برسانم،آن مرد از پیدا شدن چنین شخصی چقدر شاد می

شود، خداوند از توبه ی بنده اش بیش از مرد عقب مانده ای از

کاروان، شادمان و خوشحال می شود.