علقمه بن محمد حضر مى گوید: به امام باقر علیه السلام گفتم : به من  دعایى تعلیم بده كه با آن

دعا در این روز (عاشور) هنگامى كه زیارت مى كنم او را (امام حسین علیه السلام ) بخوانم . و

دعایى تعلیم بده كه با آن دعا، هنگامى كه او را از نزدیك یا هنگامى كه از خانه ام و از راه دور (و به

قصد زیارت بدان سو) اشاره مى كنم ، بخوانم . حضرت فرمود: اى علقمه پس از آن كه به آن

حضرت با سلام اشاره كردى ، دو ركعت نماز بخوان و پس از آن این قول (متن زیارت ) را مى

خوانى . پس هنگامى كه این زیارت را خواندى در حقیقت او را به چیزى خواندى كه هركس از

ملایكه كه بخواهند او را زیارت كند به آن مى خواند. و خداوند براى تو هزار هزار سیئه محو مى كند،

تو را هزار هزار درجه بالا مى برد. جزو كسانى مى باشى كه در ركاب حضرت به شهادت رسیدند،

حتى در درجات آنها هم شریك مى شوى و براى تو ثواب هر پیامبر و رسولى و هر كس كه حسین

علیه السلام را از زمان شهادتش تا به حال زیارت كرده ، را مى نویسند. مى گویى : ((السلام علیك

یا ابا عبدالله …. پس از نقل زیارت مى فرماید: یا علقمة ان استطعت اءن تزوره فى كل یوم بهذه

الزیارة من دهرك فافعل . فلك ثواب جمیع ذلك ان شاء الله : اى علقمه ! اگر توانستى هر روز از

عمرت آن حضرت را با این زیارت ، زیارت كنى ، این كار را انجام بده ، پس براى تو ثواب تمام این زیارت

است )).