شخصی را دیدندکه مدت 30سال نمازهایش را قضا می کرداز او پرسیدندچرا نمازهایت را قضا می کنی؟

گفت من عادت داشتم که نمازم را در مسجد و در صف اول و به جماعت بخوانم، یک روز به جهت عذری

دیر به مسجد آمدم به طوری که در صف اول جا نبود وبه ناچار در صف دوم ایستادم، در همان حال در نفس

خود حالت خجالت و شرمندگی یافتم از اینکه مردم مرا در صف دوم ملاحضه می کنند، دانستم که در این

مدت سی سال، چون مردم مرا در صف اول می دیدند، این عمل باعث خوشحالی و اطمینان خاطر من بود

ومن به وسیله آن شاد و خوشحال می شدم و متوجه نبودم که نماز را برای خدا نمی خواندم بلکه به جهت

مردم دنیا بود.

آری اگر پرده از روی کار مردم کنار رود و به دقایق امور هر کس رسیدگی شود، چه بسیار افرادی دیده

می شوند که اعمالشان از آفات سالم نمانده،در حالی که خود آنها هم متوجه نبودند، چنانچه خداوند در

قرآن می فرماید:ای پیامبر(ص) بگو آیا به شما خبر بدهیم که زیانکارترین مردم چه کسانی هستند؟آنهائی

که سعی و تلاشهایشان در زندگی دنیا گم و نابود شده، با این حال گمان می کنند که کار خوب و نیکی

انجام می دهند.