خداوندا حضورم ده

که راز دل نهفتن را بسی دشوار

و گفتن را بسی، دشوارتر دارم

چگونه خاموشی یابم ،

بهنگامی که اینسان در خروشم

مرا نتوان نگفتن ، چون که در عشقت ، بسان باده می جوشم

خداوندا تویی حاضر ، چه می جویم

تویی ناظر ، چه می گویم

خداوندا چه شرمی دارم از ماه و ستاره

غنچه ای ، پروانه ای ، برگی

که آنها کار خود را می کنند اما ،

به کار خویش واماندم

چه نعمت ها که من را داده ای

اما زبان شکر یک ، از صد هزارش را نمی دانم

و میدانم که در تقسیم هستی ،

سهم من را هم ، هزاران بار افزون داده ای

اما خداوندا ، کمک کن ، تا فراموشم نگردد

نقش خود در نقشه هستی

ترا وقتی به یاد آرم ،

پس آنگه از تمام خواهش خود ، شرم می دارم

من از ذکر و دعا و این نماز غافلانه ، شرم میدارم

هزاران توبه کردم از نمازی که نباشد آن نمازی که تو می خواهی

خداوندا ، تو را دارم و این یعنی که دارایم

الهی گر چه مسکینم ولی دارا تر از من کیست ،

وقتی من تو را دارم ؟

خداوندا شبی چون روز نورانی

و روزی همچو شب، روحانی و زیبا عطایم کن

مرا این بس که مخلوق خدایی چون توام ، بر خویش می بالم

کرامت دارد این نسبت که من با خالق هستی کنون دارم

چه آزادم به هنگامی که من را عبد می خوانی

کمک کن تا نیالایم،من آن نفسی، که آن را پاک می خواهی

خداوندا ، توان سجده بر خاکت اگر دارم ، ولی

دل کندن از این خاک نتوانم

نمی دانم کجای بوستان هستی ام ، اما

گلم فرما که در خاری ، مرا خواری بسیار ست

خداوندا بسویت باز می گردم ، مرا بر من مگردانم

مرا شرمی ، اگر خواهم

نخواهم من ، گرفتارم

چه شرمی دارم از این من ، کنار گفتن از تو

رهایم کن تو از این من ، چه می ماند ؟ فقط این تو

خداوندا کفایت میکنی بر من

که کار من به جز با تو ، حوالت بر کس دیگر نمی خواهد

چه رسوایی از این افزون

فقیری، از فقیران دگر ، حاجت طلب دارد

الهی ، وای بر من ، گر دلی از خود برنجانم

کریما معرفت در هر عبادت روزیم فرما

الهی در به روی کس نمی بندی ،

ولی من دست و پای خویش را بستم

نفهمیدم که لبیک تو یعنی که بخوان ما را

مرا با واژه لذت ، که آسان جامه ذلت بپوشد ،

هیچ کاری نیست

عذابی باشد آن حالی ،که حال با تو بودن را نمی آرد

به هنگامیکه می گویم بجز تو ،

از کسی یاری نمی جویم ، کنارم باش

تو خالص کن عبادت های من را هم برای خود

من از غم ها و شادی ، گفته ها دارم

خداوندا تو را دارم و خوشحالم

گرفتار منِ خویشم و غمگینم

چه زیبا می شود دنیا

به هنگامی که هر سویی نظر پر می کشد ،

نقش تو می بیند

و این مُهر تو بر این پهنه هستی ، هزاران مِهر می آرد

خداوندا ، تو میدانی خلف فرزند آدم را گناهی هست

مرا این بس ، که غفاری

و می دانی که شرم کار زشت خویش را دارم

هزاران شکر ستاری

خداوندا چه زیبا خالقی دارم

که زیبا خلق خود را دوست میدارد

خودت گفتی که قلب ما ، سرای توست

خداوندا سرای خود ، تو حرمت داده احیا کن

خداوندا خودت گفتی بخوان ما را

و من نیز می خوانم

به درگاه تو با امید می آیم

که جز این در ، در دیگر نمی دانم

چه شکری دارد این نعمت ،

که من را نعمت شکرت عطا کردی

و خوشحالم که در این پهنه گیتی

که تو من را و من هم چون تویی دارم

اگر تو بنده ای چون من نمی رانی

چگونه من خدایی چون تو را از خویش می رانم ؟

بنوشان جرعه ای از باده ی هستی

چه حالی دارد این مستی

که تو ، مولای من هستی

خداوندا ، خودت را حاجت ما کن

کمک کن تا نخواهم من کسی جز تو

نخواهم از تو من ، جز تو