دوران نوجوانی تماشای فیلمهای هندی خیلی برایم جذاب بود. آمار همه فیلم های جدید رو داشتم. ویدئو کلوپ محله هم من رو میشناخت و وقتی از اونجا رد میشدم و فیلم جدیدی اومده بود بهم خبر میداد. من هم مثل غلام تکثیری، از شدت علاقه به تماشای فیلم برای مرور صحنه های رمانتیک، سی دی های امانی رو رایت میکردم! البته به کسی امانت نمی دادم! چون وجه شرعیش برام اهمیت داشت. اینقدر فیلم رو برای خودم بازپخش میکردم که تمام دیالوگها رو حفظ میشدم. اونموقع که من فیلم هندی تماشا میکردم، فیلمها و سریالهای ایرانی هم مثل هندیها خیلی قشنگ تموم میشدن و اگه قسمتهای دلخراشی داشت هیچوقت آخرش بد و غم انگیز تموم نمیشد!

سالهای نوجوانی سپری شد و دنیای قشنگ و زیبای اطراف تغییر کرد. کم کم داشتم باور میکردم که فیلمهای هندی به اعتقاد خیلیها، فقط فیلم بودن و تو دنیای واقعی اصلا همچین اتفاقاتی نمیفتاد. تا اینکه چشمم به دنیای اطرافم بازتر شد (دیالوگ معروف سریال کلید اسرار). متوجه شدم فیلمهای هندی واقعی واقعی بودن. اگه ظلم کنی حتما تقاص میشی. مهربونی کنی حتما مهربونی میبینی. اخم کنی، حتما ترشرویی می بینی. به پدر و مادرت محبت کنی. حتما بچه هات بهت محبت میکنن. عشق بورزی، حتما عاشقت میشن و اینکه آخر آخرش دنیا مثل کوه و اعمال مثل صدا. هرچی بفرستی چندبرابرش به خودت برمیگرده.

خوب باش تا خوبی ببینی رفیق جان.

هرجا که میری ردپای مهربونی از خودت بذار