یا قومِهذَا إِبانُ وُرودِ کُلِّ مَوعُود ، و دُنُوٍّ مِن طَلعةِ مَا لاَ تَعرفُون. أَلا وإِنَّ مَن أَدرکَها مِنَّا

یَسرِى فِیهَا بِسِراج مُنِیر ، و یَحذُو فِیهَا عَلَىمِثالِ الصَّـالِحِین ، لِیَـحُلَّ فِیهَا رِبقاً ، و یُعتِقَ

فِیهَا رِقَّاً ، ویَصدَعَ شَعْباً ، و یَشعَبَ صَدعاً ، فِى سِترِة عَنِ النَّاس ، لاَ یُـبصِرُالقَائِفُ

أَثَرَهُ ، وَ لَو تَابَعَ نَظَرَهُ . . . »

خطبه 150/ کتاب شریف نهج البلاغه

اى مردم اکنون هنگام فرا رسیدن فتنه هائى است که به شما وعده داده شده; و

نزدیک است برخورد با رویدادهائى که حقیقت آن بر شما ناشناخته و مبهم خواهد

بود. .


دانسته باشید آنکس که از طریق ما ( مهدى موعود منتظر ) به راز این فتنهها پى

برد و آن روزگار را دریابد ، با مشعل فروزان هدایت ره بسپرد ، و به سیره وروش

پاکان و نیکان ( پیامبر و امامان معصوم علیهم السلام ) رفتار نماید ، تا در آنگیر و

دار گره ها را بگشاید ، و بردگانِ در بند ظلم و خودخواهى و ملّت هاى

اسیراستعمار را از بردگى و اسارت برهاند ، توده هاى گمراهى و ستمگرى را

متلاشى وپراکنده سازد ، و حق طلبان را گردهم آورد ، و بدیگر عبارت تشکیلات کفر

و ستم را برهم زند و جدائى و تفرقه اسلام و مسلمانان را تبدیل به یکپارچگى

نموده و سامان بخشد.

این رهبر ( مدتها بلکه قرنها ) در پنهانى از مردم بسر برد و هر چند دیگرانکوشش

کنند تا اثرش را بیابند ، نشانى از رد پایش نیابند.

در این هنگامگروهى از مؤمنان براى درهم کوبیدن فتنه ها آماده شوند ، همچون

آماده شدن شمشیر کهدر دست آهنگر صیقل داده شده.

همینان چشمانشان به نور و فروغ قرآن روشن گردد، موج با شکوه تفسیر قرآن در

گوش دلشان طنین انداز شود ، شامگاهان و صبحگاهانجانشان از چشمه حکمت و

معارف الهى سیراب گردد.

ابن ابى الحدید پیرامون این سخن مى گوید:

جمله « ودُنُوٍّ مِن طَلعةِ مَا لاَ تَعرفُون » کنایه از پیش آمدهاى مهم و رویدادهاى

بىسابقه از قبیل دابة الارض ، دجال ، فتنه ها و کارهاى خارق العاده و وهم انگیز او

،ظهور سفیانى ، و کشتار بیش از حد مردم است.

آنگاه مى نویسد:

امامبا ایراد جمله « أَلا و إِنَّ مَن أَدرکَها » بذکر مهدى آل محمد(ص) پرداخته که

ازکتاب و سنّت پیروى مى کند.

و جمله « فِى سِترة عَنِ النَّاس » بیانگر موضوعپنهانى و غیبت این شخصیت والا

مقام مورد اشاره است.

سپس مى گوید:

این موضوع امامیه را در عقیده مذهبى ( ولادت حضرت مهدى(ع) ) سودى نبخشد;

هرچند که پنداشته اند سخن امام تصریح به گفته آنها درباره غیبت مهدى است;

زیرا جایزاست که خداوند این چنین امامى را در آخر الزمان بیافریند و مدتى در

پنهانى بسر برد، و داراى مبلغین و نمایندگانى باشد که دستورات او را به اجرا در

آورند ، و از آنپس ظهور نماید و زمام کشورها را بدست گیرد و حکومتها را زیر

سلطه خود درآورد و جهانرا مسخر فرماید.

انطباق کلامامیرالمؤمنین(ع) را بر عقیده شیعه درباره حضرت مهدى حجة بن

الحسن العسکرى(ع) وولادت و زنده بودن آن بزرگوار باور نکرده و رد مى کند; و از

سوى دیگر جایز و ممکنمى داند که حضرت مهدى(ع) پس از بدنیا آمدن ، مدتى را

در حال غیبت و پنهانى بسر برد، و نمایندگان و مبلغین از طرف حضرتش به وظائف

محوله دینى پردازند ; آنگاه ظهور کندو رسماً مشغول به کار گردد.

اکنون توجهخوانندگان رابدین نکته جلب مى نماید که ابن ابى الحدید از یکسو

="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif;">بدون شکّ این نظریه جز تعصّب ولقمه دور سر گردانیدن ، توجیه دیگرى نمى تواند

داشته باشد ;

چه اگر ممکن باشد که آن حضرت بعد از بدنیا آمدن غایبگردد و . . . پس همان

نظریه اى را ارائه داده است که شیعه مى گوید ، منتها با یکاختلاف غیر اساسى ;

و آن اینکه شیعه معتقد به ولادت امام زمان در سال 256هجرى است ، و این

اعتقاد مبتنى بر دهها حدیث از ناحیه امامان معصوم علیهم السَّـلام، و اعترافات

بیش از یکصد نفر از مورخان و دانشمندان اهل تسنن است که در مقدمهبدانها

اشاره شد.

نیز علامه قندوزى در باب 74 « ینابیع المودّة » این فرازاز کلام امام را بعنوان مهدى

موعود اسلام و مورد نظر شیعه ایراد نمودهاست.