ریحانه

شجاعت حاج همت:                                                                                                                

حاج همت دو ورقه لوله شده در دست خود داشت، احتمالاً در آن شعارها و برنامه های مراسم نوشته شده

بود. یکی از مأموران پلیس سعودی جلو آمد و یک دفعه این اوراق را از دست حاجی قاپ زد، حاج همت هم

بلافاصله مچ دست پلیس سعودی را چسبید و چنان فشاری به آن آوردکه رنگ از روی مأمور پرید؛ انگشتانش

بی اختیاراز هم باز شدو حاجی ورقه ها را از دست او بیرون کشید…نوعی از شجاعت و پر دلی حساب شده

و معقول در حاج همت بود…

چیزی که از زندگی حاج همت، حاج احمد و حاج محمود شهبازی دیدم، این بود که آنها از ابتدا، رسالت

خودشان را احساس کرده بودند.اینان خوب می دانستند چکار می کنند، ما به چیزهای دم دستی مشغول

بودیم و آنها کفش تکلف را از پایشان در آورده بودند.

حاج همت پاک روی دست ما زده بود:

حاج احمد متوسلیان می گفت:«من خیال می کردم خودم آدم جسوری هستم؛ اما حاج همت روی دست ما

زده بود. روز تظاهرات، او یک سری از تصاویر کوچک بر چسب دار حضرت امام را توی جیب دشداشه خودش

گذاشته بود. هر چندلحظه یک بار کاغذپشت یکی از آنها جدا شده می کرد و در حالی که برچسب را کف

دستش مخفی کرده بود به طرف مأموران پلیس سعودی می رفت،دست در گردن آنها می انداخت و با آنها

معانقه می کرد و ناغافل صدای خنده جمعیت بلند می شد:نگو معانقه کردن برای حاج همت بهانه ای بود تا

بتواند خیلی راحت تصویر حضرت امام را به پشت کلاه کاسکت سفید رنگ مأموران پلیس سعودی بچسباند.

پلیس های بی نوا هم که از علت خنده شدید مردم بی خبر بودند، دائم به آنها چشم غره می رفتند. آن روز

با این ترفندزیرکانه حاج همت حدود پنجاه- شصت نفراز مأموران قلدر سعودی، ندانسته و ناخواسته، به توفیق

تبلیغ تصویر حضرت امام مفتخر شدند.

                                                                                                                             ادامه دارد…

امام صادق علیه‏ السلام :

لَو عَلِمَ النّاسُ ما فی طَلَبِ العِلمِ‏لَطَلَبوهُ ولَو بِسَفکِ المُهَجِ وخَوضِ اللُّجَجِ ؛

اگر مردم مى ‏دانستند که علم چه فوایدى دارد ، هر آینه در جستجوى آن بر مى ‏آمدند ، گرچه در راه آن خون بریزند و در ژرفاى دریاها فرو روند .
                                        

                                                                     عوالی اللآلی : ۴ / ۶۱ / ۹ منتخب میزان الحکمة : ۳۹۸

امام علی (ع)فرمود:

شخص مومن در مقابل حوادث سخت و تکان دهنده ثابت و استوار است،و به هنگام ناخوشیها

محکم و پابر جاست،در برابر بلاها صبور و پر تحمل است،و در مقابل نعمت ها شاکر و سپاسگزار

است،و به آنچه خداوند روزی اش ساخته قانع است،مومن به دشمنانش نیز تعدی نمی کند،مردم

از او در آرامش اند،(هرچند)جان وتنش در زحمت باشد.

دعای هفتم 

امام سجاد(ع)آن گاه که حادثه ی غم انگیز یا پیش آمدی ناگوار رخ می داد:

ای که گره هر دشواری به دست تو می گشاید،وای که حدت هر سختی به لطف تو نرم میشود.

راه گریز سوی آسایش و رفع اندوه ازتو باید خواست.

آن تویی که در حوادث غم انگیز تو را می خوانند و در پیش آمدهای ناگوار به تو پناه برند.بلیه دفع

نشود مگر آنکه تو دفع کنی و بسته گشوده نگردد مگر آنچه تو بگشایی.

پس بر محمد و آل او درود فرست ای پرودگار و به فضل خود باب فرج را بگشای و دست اندوه را به

قدرت خود از من رفع کن،در شکایت من نیک بنگر.و کام مرا به اجابت مسئول من شیرین گردان و

از نزد خود رحمت وگشایشی،طبق دلخواه،نصیب من کن،راه بیرون شدن از این شداید را به زودی

فراهم ساز.

ومرا به سبب پریشانی دل از رعایت واجبات ومتابعت سنت باز مدار.

که از آنچه پیش آمد دل تنگ دارم و زیر بار حوادث از اندوه آکنده ام.تویی که می توانی بلا را از من

دور کنی و آنچه گرفتار آن شده ام از من انجام ده،هر چند شایسته آن نیستم،ای کسی که تخت

پادشاهی عظیم خاص تو است.

            امام علی (علیه السلام ) می فرمایند:

الله،یعنی معبودی که بندگان ازشناخت او درشگفتند وبه او پناه می برند. وخداوند وجودی است که ازدیدگان پنهان می باشد و ازخیالها ودرکها پوشیده است.