بي گمان تلاوت به معناي خواندن و تدبر در معناي آن در خصوص كتاب هاي آسماني از جمله قرآن،

مي بايست به عنوان امري روزانه انجام شود؛ زيرا خواندن و تدبر در آيات قرآن افزون بر ايجاد شناخت

نسبت به هستي، فرمان هايي را نيز به خواننده منتقل مي كند كه بر پايه آن مي تواند به سعادت

دنيا و آخرت دست يابد و زندگي خويش را به درستي مديريت نمايد.

به ويژه آن كه قرآن از سوي خداوندي فرو فرستاده شده است كه آفريدگار و پروردگار هستي و

انسان است و خير و صلاح وي را بيشتر مي داند و مي خواهد.

به نظر مي رسد كه قرائت به معناي خواندن مطلق است ولي تلاوت به معناي خواندني خاص

است كه شخص آيات و يا سوره هاي قرآني را پشت سر هم مي خواند. راغب اصفهاني براين باور

است كه تلاوت افزون بر ويژگي خواندن پياپي و پشت سر هم از ويژگي ديگري نيز برخوردار مي

باشد كه عبارت از تدبر در آيات و معاني آن است. بنابراين هر نوع قرائتي را نمي توان تلاوت ناميد.

(مفردات راغب ص167 ذيل ماده تلو و نيز نگاه كنيد كشاف اصطلاحات الفنون و العلوم ج1 ص505

ذيل مدخل التلاوه)

قرآن كريم افزون بر بيان ارزشمندي تلاوت (يونس آيه 61 و صافات آيه3) و توصيه بدان (احزاب آيه 34

) به آثار تلاوت عموم كتب آسماني و آثار تلاوت قرآن و تأثير آن و نيز موانع تأثير و آداب تلاوت اشاره

مي كند. در اين نوشتار بخشي از اين آيات براي تبيين جايگاه تلاوت و ارزش و آثار آن مورد بحث و

بررسي قرار مي گيرد تا انگيزه اي براي تلاوت همراه با تدبر پديد آيد