من و دوستام توی شهر سنندج زندگی می کنیم جایی که تعداد کمی از ادما هم دین و هم دلت هستند . اینجا مردمانی پاک ، مهربان ، مهمان نواز و خوش خلق داره .

خیلی از ماها وقتی خیلی کوچیک بودیم به این شهر اومدیم ، خیلی هامون دوران نوجوانی و جوانی رو اینجا گذروندیم ، اینجا درس خوندیم و بزرگ شدیم قد کشیدیم و به معرفتی رسیدیم که شاید هر کسی نرسه اما خیلی هامون وقتی ازدواج کردیم  به همراه همسرانمون برای دفاع از سرزمین مون ایران به این شهر مرزی اومدیم .

اینجا که بیای غربت رو خیلی خوب احساس می کنی ، غریبی زهرا رو غربت مهدی زهرا رو .

من و دوستام اینجا توی حوزه علمیه کار می کنیم تمام سعی ما برای جذب طلبه اینجا گاهی اوقات خوبه اما گاهی اوقات هم …

شاید فکر کنید که ما چقدر بد شانسیم که توی شهر ی که اکثر مردمش اهل تسنن هستند زندگی می کنیم اما باید بگم این بزرگترین شانس زندگی ما بوده  ، شاید این حس رو تجربه نکرده باشید اما خوندن زیارت عاشورا ، دعای توسل ، و دعای کمیل … توی غربت لذت دوچندان  داره و شاید ثواب دوچندان .

اینجا شاید ما توی هر کوچه ای  حسینیه و مسجد ( مخصوص اهل تشیع ) نداشته باشیم ، شاید عاشوراها و تاسوعا های باشکوهی نداشه باشیم اما همین نداشتن ها چقدر عشق ما رو به هم زیاد می کنه و چقدر دلهای ما رو به هم نزدیک  و چقدر دلهای ما اینجا به هم نزدیکه  و شاید خدا چقدر ما رو دوست داره که ما رو صاحب این توفیق اجباری کرده .

من و همه دوستای حوزویم اینجا سعی می کنیم یه محفل انس و مکان امن برای دل هامون  توی این شهر برای دل هامون پیدا کنیم .

                                                                   ما باور داریم که می تونیم

                                                                                                  دعامون کنید