یه لطف خدا به من این بوده که من رو در کنار بزرگان قرار داده مثلا یکی از اون ها یه استاد اخلاقه . اگه اسم می بردم

می شناختیدش .

وقتی فهمید ما بچه دار نمی شیم . یه روز نصیحتم کرد از اون نصیحت های دوست داشتنی . می گفت :

مراقب دعا کردنت باش . مراقب باش هر چیزی از خدا نخواهی . مراقب باش چه چیزی از خدا می خواهی . خدا بهتر

از ما صلاح کار رو می دونه .

می گفت یکی بهشون مراجعه کرده و بچه دار نمی شده ، یه فقیری از روستاهای دورافتاده بهشون مراجعه کرده و

گفته نمی تونه خرج بچه هاش رو بده . این خانواده بچه شون رو می دن اون یکی خانواده بزرگ می کنه و هردو خانواده

الان زندگی خوبی دارن .

اما …

این استاد می گفت :یکی بود که بچه دار نمی شد . اتاق بچه رو چیده بود و هی آه و زاری می کرد ، می گفت خدا یا

یه بچه به من بده مثل این عروسک ها تو بغلم بگیرم .

استاد می گفت : خدا بهش یه بچه داد ولی مثل عروسک ، بچه بیمار بود و هیچ رشد و حرکتی نداشت . چندین سال

این مادر غصه می خورد که این چه دعایی بود که کردم .

از یه مادر مفقود الاثر شنیدم که می گفت : وقتی پسرم تو شکمم بود پدرش مرد ، 16 ساله بود که مفقود شد . خدا

دور و برم رو خلوت کرد تا بیشتر باخودش باشم و بیشتر قرآن بخونم .

تفاوت ما آدم ها در نوع نگاهمون به دنیاست . یکی از دست دادن بچه اش رو توفیقی برای نزدیک شدن به خدا می

دونه و یکی بچه نداشتن رو …

وقتی این حرف ها رو تو ذهنم مرور می کنم ، می بینم هنوز به حکمت های الهی ایمانی رو که باید داشته باشم

ندارم .